Blues for Pieter Gouderjaan…
(5 maart 1935 – 17 januari 2015)
Ik schrik van het onverwachte bericht dat mijn vriend Pieter Gouderjaan is overleden…!
Dit kàn toch niet… Al een paar jaar heb ik hem niet gezien of iets van hem gehoord. Zo gaat dat soms. Je weet wel… Je denkt wel aan elkaar, maar je verzint ook telkens weer allerlei excuses om dat telefoontje maar niet behoeven te plegen. Of om dat bezoekje nog maar even niet af te leggen. Komt vanzelf wel goed vandaag of morgen… Immers…
Nou niet dus…
Pieter was mijn steun en toeverlaat toen ik als toenmalig bestuurslid van Pulchri Studio besloot dat er wat meer muziek in de tent diende te komen. En dan niet alleen jazz, doch ook klassiek. Ja, op de zondagmorgen. Na een aanvankelijk moeizaam begin begon dit laatste pas echt goed te lopen toen Pieter –veelal bijgestaan door Lindy Naudin ten Cate- zich hiervoor begon in te zetten. Niet alleen regelde hij vaak klinkende namen voor optredens, maar ook trad hij –samen met zijn trio- regelmatig zelf op en trok volle Louis XV zalen…
Speciaal voor mij, bij een opening van een van mijn solotentoonstellingen, speelde hij samen met twee andere hoornisten (Henk Soeteman en Sebastiaan Hettema) de prachtige openingsfanfare ‘la Chasse’ van Rossini… en ik was diep geroerd.
Speciaal voor hem, ter nagedachtenis aan een bijzonder man, nogmaals een gedeelte uit mijn ‘Koffieconcert…’ (Pulchri nr.3, 2002)
Voor jou Pieter, omdat ik van je houd…
Het Voorhout, om tien voor elf… Nog plek zat om te parkeren en nog pas een tiental bezoekers op de stoep, geduldig de klok van elven afwachtend. Dan mogen ze pas naar binnen…Ik kan ze moeilijk buiten laten staan terwijl ik zelf met de sleutel die ik in m’n bezit heb naar binnen kan. Gewoon mee op sleeptouw dus en de deur uitnodigend open laten staan voor de rest… De reserveringen liggen in de galerie en het gros van het snel in aantal toenemende bezoekers verdwijnt in de antichambre of drinkt koffie in de taverne en wacht…
In de Louis XV zaal wordt druk gerepeteerd. Ik gluur voorzichtig naar binnen…dáár: Pieter Gouderjaan zelf, bijna net zo zenuwachtig als ik; en wie is dat leuke meisje…
Even voorzichtig trek ik mijn hoofd weer in en ga ook maar koffiedrinken en me voorbereiden op de aankondiging. Wat een boel stoelen staan er klaar… Zouden die allemaal bezet zijn straks…Het zal wel…Het wordt steeds voller op deze tweede zondag van de maand en zelfs nu al worden er stoelen bijgeplaatst en worden de deuren naar de tuingalerie open gezet voor de broodnodige frisse lucht.
We moesten het maar gaan doen vind ik en maak me op om de ruim honderd man toe te spreken… Niet zenuwachtig zijn nu… You gotta walk tall man… You’re the man… you’re Sinatra… Zie je wel dat er makkelijk een vleugel permanent in de Louis XV zaal gaat plus nog eens ruim honderd mensen… Wat zeuren ze toch altijd. Toch maar een vleugelfonds in het leven roepen. Kijk dat ding daar nou staan glimmen. Was die alvast maar van ons…
‘Buiten fluit -oorverdovend- de lente’ en arriveert de limousine van de ambassadeur van Israël. Samen met zijn vrouw en twee lijfwachten woont ook hij het concert bij.
Incognito, verdacht opgesteld ergens op de achterste rij, de vrouw van de ambassadeur van de Verenigde Staten… En daar, dat vreselijk leuke vrouwspersoon van de gemeentelijke subsidies… God, wat is het druk…Maar ja, dit hebben we aanvankelijk wel voor ogen gehad en nu lijkt het er op dat het echt gebeurt…De tekenen waren er al bij vorige gelegenheden. A dream come true, dus…
Dat zal het zijn: zou ik nog slapen… Maar neen, ze zitten er toch echt. Die vleugel staat er toch echt. Ik sta hier toch echt… Nog even en we hebben hier hele echte Amsterdamse Prinsengracht toestanden. Dan moeten we het buiten gaan doen. Eén maal per maand op een al dan niet overdekt Pulchri bordes en drommen mensen op het trottoir en op het schelpenpad… Neen. Bij nader inzien toch maar niet… Eén maal per jaar iets dergelijks lijkt me mooi genoeg. Het is hier trouwens veel te leuk. De entourage van de Louis XV zaal hoort er gewoon bij en niet te vergeten, de bijpassende akoestiek. De deuren gaan open. Daar zijn ze: dames en heren, ladies and gentlemen, mag ik u voorstellen aan Leonie Kleiss, viool; Huib Christiaanse, vleugel, en onze eigen Pieter Gouderjaan, hoorn…en aan Joh.Sebastian Bach. En aan Johannes Brahms. En aan Frederic Duvernoy en Charles Koechlin…
Buiten staat de ambassadeur van Zwitserland voor een inmiddels gesloten deur en keert onverrichter zake terug naar zijn residence.
‘Buiten fluit -oorverdovend- de lente…’
En binnen ook…
dirk pols
dichter en schilder
niet noodzakelijkerwijs in deze volgorde
