..and so this is christmas
Is het u ook opgevallen: muziek tijdens de kerstperiode is òf klassiek -religieus- òf 
uit de jaren vijftig. (ja, vorige eeuw…) Daarna is er niet echt meer iets gebeurd op dit gebied. Gelukkig maar, vind ik, want wat moet je met al die minder melodieuze pogingen om met je tijd mee te gaan. De enige die er een beetje –nou ja, een beetje…- in geslaagd is om naderhand nog iets fatsoenlijks in elkaar te flansen, is John Lennon met zijn compositie `Happy Xmas` (war is over). De badinerende term `flansen` is hier overigens volkomen misplaatst. Want door deze, inmiddels óók klassieker, plus alle evergreens van vóór die periode, met name uit de jaren vijftig, wordt nog altijd de dienst uitgemaakt. En terècht… Het zijn de sterren uit die tijd, die nog altijd de juiste toon weten te treffen. De juiste kerstsfeer weten op te roepen. Niet in de laatste plaats door de soms bij de muziek behorende speelfilms. Zonder uitzondering putten ze dan ook allemaal uit hetzelfde repertoire.
Het grijs gedraaide `White Christmas` maakt hierop een uitzondering. Louter voorbehouden aan Bing Crosby. Overigens net als Lennon en zijn eerder gemelde lied. Daar moeten anderen gewoon van afblijven. Maar daar houdt het dan ook op. `Silent Night` werd door allemaal op de plaat gezet, maar zou eigenlijk alleen voor Mahalia Jackson moeten zijn. Zoals `Silver Bells` alleen voor Bing Crosby en Carol Richards zou moeten zijn. En `Have Yourself a Merry Little Christmas` voor Doris Day. Maar neen, ze deden het allemaal… Tot mijn favoriet Sinatra toe. Samen met zijn maat Dean Martin verantwoordelijk voor tenminste vijftig procent van het gebruikelijke aanbod in het kerstgebeuren.
Bijna een serieus onderdeel van `the American Songbook`, zo lijkt het wel…
Niet onvermeld mag blijven, maar wel helemaal terzijde van het klassieke repertoire: Mario Lanza. Over favorieten gesproken.
Waar iedereen ook van af had moeten blijven, maar wat niet gebeurde, is: `The Christmas Song` van Mel Tormé. Geschreven door Tormé en door hem uitgevoerd zoals alleen híj dat kan. Een uniek stuk, dat wat mij betreft thuishoort in de jazz, maar dat, zodra het wordt gezongen door een ander, geen jazz meer is… Hij vond dat zelf blijkbaar ook en dus bracht hij de ballad –want zo kun je het stuk gerust kwalificeren- te pas en te onpas, bij allerlei gelegenheden. Kerst of geen kerst. Tot en met een live optreden in Tokyo toe.
Ja, `The Christmas Song` is het helemaal. Mij brengt het onmiddellijk in de stemming. In wat voor stemming dan ook. Want eigenlijk ben ik niet zo’n kerstman. Hoewel… Die cadeautjes zie ik wel zitten natuurlijk. Alleen dat gedoe met zo’n boom elke keer weer. Met als grootste ergernis het maandenlang daarna nog, regelmatig overal terugvinden van die rottige naalden… Maar zelfs de om die reden, jaren geleden aangeschafte kunstboom, wordt al niet meer door mij opgetuigd. Stomme bezigheid, vind ik het maar. Het zal de leeftijd wel zijn. Op gezette tijden zo’n ding in huis halen en er dan allerlei tierelantijnen in hangen. Lichtjes, balletjes, slingertjes… en dan maar gaan zitten kijken hoe knus het allemaal wel niet is. Gordijntjes open natuurlijk, want tenslotte doe je het -zo lijkt het soms wel- vooral ook voor iedereen die langs loopt. En als dat nog niet genoeg is, dan plak je gewoon ook nog iets feestelijks op de ramen. Bijvoorkeur een soort knipperlichtinstallatie, zoals gebruikelijk bij een etalage. En als het moet idem dito in een van de bomen of struiken in de voortuin.
Liefst al vanaf begin november tot ergens eerste week januari…
Er zijn er ook die veel van die frutsels helemaal maar niet meer weghalen.
Zó gezellig… Kerst… Immers.
Have Yourselves a Merry Little Christmas…
