Anita Belle Colton

ANITA BELLE COLTON 

Anita Belle Colton is dood. anita

Wanneer je zó mooi bent, met zó’n mooie naam en je kunt zó mooi zingen en je bent decennia lang in staat geweest om mij en de rest van de mensheid zó te boeien, dan moet je wel goed zijn en verdien je het om dit vanaf deze plaats nog maar eens een keer bevestigd te krijgen.
Zelden kwam er van mij een dergelijke liefdesverklaring aan een vrouw die zelf ook alleen maar belangstelling had voor vrouwen, maar wist ìk veel… Toén…
Ik zag haar voor het eerst in de film `Jazz on a Summer’s Day`aan het eind van de jaren vijftig (ja, vorige eeuw…) en was –net als een heleboel andere mannen in die tijd- op slag verliefd.
The American dream come true…
Een natte droom dan wel te verstaan.
`Sweet Georgia Brown`zong zij, druk en sexy gesticulerend. En ook: `Tea for Two`.
Nuffige, witte handschoentjes… Een prachtige, donkere, breedgerande hoed bedekt met witte veren, perfect passend bij de rest van haar outfit. Een outfit die overigens verder alleen maar bestond uit iets straks en hoogzomers. Iets elegants, met een zwierige, frivole strook nèt onder de knie en bijbehorende, hooggehakte zomerschoentjes…
Het Newport Jazz Festival van 1958 was dit en zij had er toen al ruim twintig jaar opzitten als zangeres bij big bands van grootheden als Gene Krupa (`Boogie Blues`) en Stan Kenton, terwijl ik net kwam kijken. God, wat vond ik haar mooi. Alle andere vrouwen uit de jaren vijftig, Doris Day incluis, vielen met een doffe dreun van hun voetstuk, terwijl zíj nooit meer uit mijn gedachten is geweest.
In mijn bezit, naast diverse van haar cd’s, nog een oude Verve lp waarop o.a. het nummer: `Rock ‘n’ Roll Blues`. Zoals bijna met alles dat ik aanpak, begon ik ook wat deze verzameling betreft veel te laat. Dus maar weinig lp’s in mijn kast in vergelijking met het aantal cd’s. En dan ben ik ook nog eens een keer –halverwege de jaren zeventig- helemaal op nieuw begonnen. Nou, dan weet je het wel. Bijna alleen nog maar her-persingen en af en toe een erfstuk, origineel uit de tijd. Maar ik klaag niet. De kwaliteit van de muziek op cd is over het algemeen dusdanig dat deze die van het vinyl verre overtreft. Mag ik niet zeggen natuurlijk van vinyl fanatics. Die zijn van mening, dat er niets zo mooi is als een beetje ruis op de achtergrond. En af en toe het geluid van een knappend haardvuur. Zo nostalgisch nietwaar… Wat ergerde ik me daar altijd aan in die tijd. Je moet toch behoorlijk gestoord zijn om daar nu, vijftig jaar na dato, weer naar terug te verlangen.
Neen, ik houd het lekker bij cd’s en van háár heb ik onder meer: `Incomparable!`en `The Most`en `The Winners`en wellicht wel de mooiste van allemaal: `All The Sad Young Men`… En wanneer dit alles niet genoeg blijkt dan kijk ik gewoon nog een keertje naar haar performance van `Sweet Georgia Brown`… Want die film waarover ik het had, heb ik natuurlijk inmiddels ook en ik kan er niet genoeg van krijgen.
Van mij had ze dit alles gerust onder haar eigen naam mogen doen.
Want wie heeft er nog zo’n mooie naam: Anita Belle Colton…!
Met zulke initialen…
Jammer. Anita O’Day is dood.