Festivities
Jij kunt ook niet zonder muziek… and all that jazz.
Wat mij betreft stempelt je dat tot een normaal mens. Muziek is als een mooie vrouw zoals Parijs is als een mooie vrouw. Kreten als: `rock`n`roll forever…` en: `don`t -ever- stop the music…` zijn mij op het lijf geschreven en ik vraag me af waarom ik nog langer een penseel hanteer of een al dan niet in gif gedoopte pen…
Piano spelen is veel leuker. Of drums. Of gitaar. Of trompet of sax of…
Samen met nog zo’n twintigduizend anderen loop ik gehaast van zaal naar zaal op de laatste dag van de zevenentwintigste editie van het North Sea Jazz Festival en kijk mijn ogen uit, struikelend over lege, plastic bierglazen en trappend op hakken of -zoals ook nu weer- lange tenen.
On stage, in de Prins Willem Alexanderzaal wordt op het gegeven geen uitzondering gemaakt en maakt het niet uit dat de show wordt gestolen door percussionist Jeffrey Haynes. Ja, ook hier staat als een paal boven water: muziek is als een mooie vrouw in de vorm van een bij voortduring gracieus bewegende Cassandra Wilson.
Elders in het complex: The Bloomington High School North Jazz Ensemble. Alleen de naam is al een gedicht… Als ze dan al niet echt mooi zijn, dan toch in elk geval wel vreselijk intelligent zoals Janis Stockhouse hier. In haar twee handen houdt ze een big band bestaande uit kinderen in leeftijd variërend, ik schat tussen de veertien en achtien jaar oud, met arrangementen waar Kenton jaloers op zou zijn en bewijst, dwingend gebarend -wellicht ten overvloede- dat muziek is als een intelligente vrouw en het maakt haar mooi… Ik heb zelfs geen oog voor mijn omgeving vandaag, maar dat is niet erg want die omgeving zag ik al eerder en zij dwong mij, overigens jaren geleden al, tot de volgende ontboezeming.
north sea jazz festivities`79
apart from the concerts
there`s the hookers
lots of them
they no doubt outnumber the artists
though it`s the latter ones I’ve come to see
and listen to
fortunately one is able to enjoy music
and at the same time look the other way
which I do…
boy…!
Ja, muziek is als een mooie vrouw en Ike Turner (ja, die…) in de Statenhal komt er met onvervalste rock `n`roll echt helemaal voor uit: muziek is als een vreselijk lekker wijf en hij toont ons vol trots een aanzienlijk jongere versie van Tina, genaamd Audrey Madison…Hoogblonde pruik en met een split tot hiér… en het kan nog zingen ook…
Doodmoe, dóór maar denkend aan haar (ik lijk wel een indo…) kom ik thuis en draai `If you were the only girl in the world…`
God, wat heb ik een slaap…
