Over foto’s en zo …
Ik heb zùlke mooie foto’s gezien de afgelopen tijd…
Foto’s die echt indruk op me hebben gemaakt en niet alleen foto’s bedoeld om door mij te worden gebruikt bij het maken van mijn teken- en schilderwerk. Want daarvoor leent fotografie zich bij uitstek natuurlijk. Je moet er toch niet aan denken dat je telkens weer een model moet inhuren… Allerlei tijdschriften staan er vol mee. Meestal aantrekkelijke vrouwspersonen, ik geef het toe, welke dan door mij zonder pardon uit het betreffende blad worden gescheurd om daarna al dan niet te worden misbruikt voor verschillende doeleinden, bijvoorbeeld het maken van schilderijen en collages.
Neen, zoals ik al zei: foto’s –kiekjes soms- die indruk op me maken, zonder dat het ooit echt in de bedoeling heeft gelegen om indruk te maken. Veelal in zwart/wit , want om de een of andere reden ziet het er dan tòch artistieker uit, zelfs wanneer ‘iets artistieks’ afleveren nu niet direct de opzet is geweest…
Op het gevaar af te weer worden uitgemaakt voor purist (bij mijn voorkeuren op het gebied van jazz is dat ook al het geval…) vrees ik toch dat het meestal de wat oudere zwart/wit opnames uit de eerste helft van de vorige eeuw zijn die dit soort gevoelens bij mij losmaken.
En dan te bedenken dat het nota bene een kleurenfoto uit 1955 is geweest die me tot het schrijven van dit alles aanzette: ‘Hastings Park, 16 juli 1955’, van Stan Douglas:
Vanzèlf ben ik –over jazz gesproken…- in het bezit van allerlei fotoboeken op dat gebied, meestal in zwart/wit, met prachtige foto’s van o.a. William Claxton (‘Jazz Seen’) en niet te vergeten ‘The Blue Note Jazz Photography of Francis Wolf’, maar daar heb ik het hier niet over. Wèl heb ik het over die beroemde foto ‘A Great Day in Harlem’ van Art Kane, gemaakt op een vroege morgen, buiten, met 57 jazzmusici staande op de stoep voor een pand in 126th Street (tussen 5th en Maddison Avenue, zoals bekend mag worden verondersteld…) in de zomer van 1958, voor Esquire Magazine.
Op kleur heb ik het niet zo. Alhoewel… In die soft erotische prachtfoto’s van David Hamilton uit de jaren zeventig stoort het totaal niet. Maar ook daar hebben we het hier niet over…
Op de photo sharing site ‘Flickr’ vind je voorbeelden van die fraaie zwart/wit fotografie uit die vroege jaren te over. . Maar ja, wanneer je daar eenmaal aan begint dan kom je er niet meer van los. Volgens mij komen al die foto’s waarvan ik nu zo onder de indruk ben, daar vandaan… Je komt ze tegen als onderwerp van artikelen en blogs of ter illustratie daarvan. En inééns is het allemaal kunst. En niet meer ‘zomaar een foto…’ En dat heeft te maken met het feit dat het niet meer van deze tijd is.
Al schrijvend bekruipt me het gevoel dat ik wel degelijk met nostalgie bezig ben.
‘Stills’ uit Franse zwart/wit films uit de jaren vijftig flitsen in gedachten voorbij.
Lekkere wijven van Van der Elsken of Fieret… terwijl op de kade langs het water van de Seine met een betoverend model een fotoshoot wordt gehouden.
En op de achtergrond is daar dan altijd weer die kunstenaar…
óh… en over kleur en over Parijs gesproken… wat te denken van dit fraaie oorlogsbeeld:
Paris, 1944
Rue de Belleville
(André Zucca)
